قصیده بُردَه چکامه ای است با نام " الکَواکِبُ الدُّرِّیَّةُ فی مَدحِ خَیرِ البَریّة "

       در ستایش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از شرف الدین ابو عبدالله محمدبن سعید بوصیری

       شاعر بلیغ مصری ، که دارای 161بیت می باشد و از ده بخش تشکیل شده که در پی می آید :

       1- غزل یا نسیب نبوی ( 1-12)

       2- بیم دادن از هوای نفس (13-28)

       3- در ستایش رسول گرامی اسلام (29-58)

       4- درباره تولد آن حضرت (59-71)

       5- در بیان معجزات پیامبر (72-87)

       6- سخن از قرآن کریم (88-104)

       7- در بیان اسراء و معراج (105-117)

       8- جهاد و غزوات پیامبر (118-139)

       9- توسل و طلب شفاعت (140-152)

       10- در مناجات (153-161)

       غزل با نجوای عاشقانه ی شاعر با دل گریان خویش در یاد کرد برخی مکانهای سرزمین حجاز

 آغاز می گردد و اندک اندک این گفتگو  از درون به بیرون سرایت می کند و پای دو گواه راستین عشق ،

اشک سوزان و درد هجران ، به میان می آید ؛ گواهانی که مُهر از سر راز پنهان او برگرفته اند .

سپس خود فاش می گوید که " سخت گرفتار یاد یار است " .

بعد از این اعتراف ، جدال درونی پیشین ، جایش را به مجادله با نکوهشگر دون می دهد

و ماجرا به اصرار آن و انکار پی در پی این ، پایان می پذیرد . به دلیل زیبایی غزل در اینجا آن را مرور می کنیم :

" ای دل ، یاد که می کنی و از چه اشک می باری ؟

 آیا به یاد یاران دیار ذی سلم افتاده ای ، یا بوی خوش آن عزیزان را نسیمی از سوی کاظمه به مشامت

 رسانیده است ؟ یا نکند برقی در سیاهی شب از آسمان اضم درخشیده است ؟

ای دل ، چرا چنین از دامنه ی گونه های گلگونت ، همه چشمه ساران اشک پیوسته ریزان است ؟

 بگو آخر چرا این سان زار و گریانی ؟ اگر خود نگویی ، از حال نزارت پیداست که دل به عشق سپرده ای .

آه سوزان و اشک روان شاهدان عشق اند ، کو دلباخته ای که تواند این گواهان را پنهان کند ؟

 آری ، اگر عشق نبود نه اشک و آههای سوزان بود و نه بی تابی های بی پایان .

پس حال که رازت از پرده برون افتاد بیا و انکار مکن و لب بگشای که چگونه ای ؟

ببین شور عشق چه بر سرت آورده است ؟

آن دیدگان خونبار و این سیمای چون گل بهار ، نشان دل باختن به یار است . مگر نیست ؟...

آه ، چرا هست ...از دست یاد او نه شب قرار دارم و نه روز آرام .

از دست عشق او همه حالم ناخوش و همه کامم ناکامی است .

مرا ملامت مکن که چرا چنینم . انصاف ده . دست از سرم بردار و عذرم را بپذیر . من همینم که هستم .

من عاشق و دیوانه ام از دست عشق ، از دست عشق .

ای کاش تو نیز سوخته ی آن آتش بودی و همسان من ، نه رازت را جای کتمانی بود و نه دردت را درمان .

تو که را پند می دهی و به کدامین گوش اندرز می خوانی ؟

مگر نمی دانی که گوش عاشقان از میان همه ی نواها فقط صدای عشق را می شنود ؟

من که حلقه ی پند پیری را آویزه ی گوش نکرده ام ، حال می آیم و به پای نصیحت تو می افتم ؟ هرگز !

پس بس کن و دیگر اندرزم مده و مرا به حال بس خوش خویش و شیدایی بی کرانه ام واگذار ."

گویی بوصیری می خواسته به حضور یک سلطان پرجبروت که مظهر همه پاکیها است شرفیاب شود

 پس نخست کوبه ی دروازه ی شهر عشق را می کوبد و سپس جان خویش از هوای غیر محبوب پاک

می سازد و پرده از نیرنگهای رنگارنگ نفس بر میدارد و آن دیو را از خویش می راند و با دلی سرشار از

خاکساری و عشق پیش می آید و یاد یار را زمزمه می کند :

              ظَلَمتُ سُنَّةُ مَن أحیَا الظَّلامَ إلی             أَنِ اشتَکَت قَدَماهُ الضّرَّ مِن وَرَمِ

و پیوسته گل این یاد خوش بر لب اوست تا که ناگهان خورشید نام دوست از مشرق خاطر عاطر او

طلوع می کند .

              محمَّدٌ سیِّدُ الکونینِ و الثقلینِ                و الفریقینِ مِن عُربٍ و من عجمِ

              نبیُّنا الآمِرُ النّاهی فَلا أحدٌ                   أبَرَّ فی قَولِ " لا " منهُ و لا نَعَمِ

              هو الحبیبُ الَّذی تُرجی شفاعَتُهُ             لِکُلِ هولٍ منَ الأهوالِ مقتحمِ

او حبیب شفیع است . بوصیری با بیانی شیوا و شیرین در همین نخستین لحظه های گرم شدن جانش به

یاد ممدوح عاشقان ، چشم بر شفاعت او دوخته است .

آنگاه برگی دیگر از فضائل نبوی را چنین ورق می زند .

محبوب ما در علم وکرم از همه ی سرامدان دانایی و کرامت برتراست .

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد . او که اگر می خواست جلوه گری کند فقط ذکر نام مقدسش ،

به استخوانهای پوسیده جان می بخشید .

ادامه دارد ...