از دیو و دد ملول بود و و با چراغ ‏‏‎گرد شهر می گشت .

در جستجوی انسان بود .

گفتند : نگرد که ما گشته ایم و آنچه که می جویی یافت می نشود .

گفت : می گردم ، زیرا گشتن از یافتن زیباتر است .

و گفت : قحطی است ، نه قحطی آب و  نان ، که قحطی انسان .

برآشفتند و به کینه برخاستند و هزار تیر ملامت روانه اش کردند ؛

که ما را مگر نمی بینی که منکر انسانی .

چشم باز کن تا که انکارت از میانه برخیزد .

خنده زنان گفت : پیشتر که چشمهایم بسته بود ، هیاهو می شنیدم ،

گمانم این بود که صدای انسان است . چشم که باز کردم اما

همه چیز دیدم جز انسان .

خنجر کشیدند و کمر به قتلش بستند و گفتند :

حال که ما نه انسانیم ، تو بگو این انسان کیست که ما نمی شناسیمش !

گفت : آن که دریا دریا می نوشد و هنوز تشنه است .

آ ن که کوه را بر دوشش می گذارد و خم بر ابرو نمی آورد .

آن که نه او ازغم که غم از او می گریزد .

آن که د ر رزمگاه دنیا جز با خود نمی جنگد

و از هر طرف که می رود جز او را نمی بیند .

آن که با قلب شرحه شرحه تا بهشت می رقصد ،

آن که خونش عشق است و قولش عشق .

آن که سرمایه اش حیرت است و ثروتش بی نیازی .

آن که سرش را می دهد ، آزادگی اش را اما نه ،

آن که در زمین نمی گنجد ، در آسمان نیز .

آن که مرگش زندگی است . آن که خدا را ...

او هنوز می گفت که چراغش را شکستند و با هزار دشنه پهلویش را دریدند .

فردا اما باز کسی خواهد آمد ،

کسی که از دیو دد ملول است و انسانش آرزوست .

" عرفان نظرآهاری "